Vanuit de cockpit

Vanuit de cockpit

Afgelopen februari bezochten we vrienden die tijdelijk in 29 Palms, nabij LA, woonden. Op de heenweg hadden we vanuit het vliegtuig een prachtig uitzicht over de Arctische landschappen van Groenland en Noord-Canada. Heel indrukwekkend, daar ging mijn Arctische hartje wel even harder van kloppen!

          

Ik had me voorafgaand aan deze trip niet gerealiseerd dat we zo noordelijk zouden vliegen. Het zette me ook gelijk aan het denken: Wat als we terug dezelfde route vliegen? Dat zou namelijk een nachtvlucht zijn. Dan zou er een kans zijn om het Noorderlicht vanuit het vliegtuig te kunnen zien… Tijd om op onderzoek uit te gaan:

Dat zag er veelbelovend uit! Na een heerlijke week in de ‘desert’ stapte ik daarom ietwat enthousiaster dan normaal op vlucht KL602 van Los Angeles naar Amsterdam. Ik had mijzelf verzekerd van een mooie plek links aan het raam, voor de vleugel. De zonnewind parameters zagen er niet spectaculair uit, maar ik had goede hoop. Na vertrek sprak ik de stewardess aan met de vraag of zij misschien wist of we over het noordern van Canada en Groenland zouden vliegen. Ik legde haar uit dat ik noorderlichtfotograaf en -gids ben en hoopte het Noorderlicht vannacht te kunnen zien vanuit het vliegtuig. Ze zou het voor me navragen bij de gezagvoerder. Niet veel later kwam ze terug met de boodschap dat we inderdaad noordelijk zouden vliegen en dat de kans volgens de gezagvoerder groot was dat we het Noorderlicht zouden zien. ‘Wil je me een plezier doen?’, vroeg ik. ‘Zou je me wakker willen maken als er noorderlicht te zien is en ik in slaap ben gevallen?’ De kans dat ik in slaap zou vallen was aanzienlijk en zou met oog op de jetlag ook niet onverstandig zijn. Ze moest lachen: ‘Weet je het zeker?’ ‘Ja, meer dan zeker!’ 

Wat ik al vreesde, gebeurde; nadat de cabineverlichting gedimd was en de meeste passagiers lagen te slapen begon ik ook langzaam in te dommelen. Maar al gauw voelde ik een tikje op mijn schouder: ‘Het is er hoor!’ Een stoot adrenaline zorgde ervoor dat ik gelijk weer klaarwakker was. Met mijn jas over mijn hoofd om de weerspiegeling van de cabine te slim af te zijn, keek ik door het raampje. Gek genoeg zag ik helemaal niks, zelfs geen sterren. Later realiseerde ik me pas dat de ramen van de Boeing 787-10 toestellen automatisch blinderen, geen wonder dat ik helemaal niks zag. Maar voordat ik genoeg tijd had gehad om dit uit te vogelen, stond ze alweer naast me: ‘Kom, kom, kom!’ zei ze, met het bijbehorende armgebaar. Nog niet realiserend waar we heen gingen, liep ik achter haar aan. Toen we naar voren liepen zei ze: ‘Je mag in de cockpit komen kijken.’ ‘WAT, SERIEUS?!’ stamelde ik. En nog voordat het echt tot me door kon dringen zat ik daar: achter de twee piloten in de cockpit. Met een 180 graden view op het Noorderlicht. ‘Wow, dat is een hoop Noorderlicht!’, was het enige wat ik uit kon brengen. De twee pilotem moesten lachen en zeiden: ‘Nou dat valt wel mee toch? Maar misschien zijn wij een beetje verwend!' Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik me van de rest van het gesprek (helaas) weinig meer herinner, want ik was van links naar rechts aan het springen in cockpit (nadat ik hier toestemming voor had gevraagd) en de adrenaline gierde door mijn lijf. Met mijn iPhone kon ik nog een aantal matige foto’s maken. Gelukkig ‘airdropte’ (leuk in deze context) één van de piloten nog een aantal van zijn foto’s die hij eerder had gemaakt. Ik heb uiteindelijk een minuut of 15 in de cockpit Noorderlicht mogen kijken, terwijl het cabinepersoneel ook één voor één even kwam kijken. Wat een indrukwekkende 15 minuten!

   

Toen ik weer terugliep naar mijn stoel vroeg de stewardess of ik misschien nog een theetje zou willen. ‘Nou ik vrees dat ik iets sterkers nodig heb om nog in slaap te komen – de adrenaline zit tot hier!’ zei ik. Ze moest lachen en we kletsten nog even na. ‘Ik heb het ook gezien en weet je dat ik het nog nooit eerder had gezien?’ Hetzelfde gold voor een groot deel van haar collega’s. ‘Dat meen je, hoe lang vlieg je al?’ vroeg ik. Ze vertelde dat ze al 18 jaar vloog. Het was gewoonweg nooit in haar opgekomen.

Zonder slaap en nog steeds met heel veel adrenaline stapte ik 12.10u Nederlandse tijd het vliegtuig uit en deed iets wat ik nog nooit had gedaan. Daar stond ‘mijn heldin’ en ik vroeg: ‘Mag ik je misschien een knuffel geven? Want dit was echt een droom die uitkwam!’ ‘Natuurlijk en jij ook bedankt, want nu heb ik het ook eens gezien na 18 jaar!’ Ik gaf haar een grote knuffel en stapte het vliegtuig uit, terug naar de realiteit.

Ik heb het gevoeld de week erna – de jetlag was enorm. Maar dat maakte me helemaal niet uit. Ik denk nog regelmatig terug aan deze 15 minuten van mijn leven en moet mezelf dan echt even knijpen: Heb ik dit écht meegemaakt?! ‘Wie van zijn herinneringen kan genieten, leeft tweemaal’ zei de Romeinse schrijver Martialis al. En daar is geen woord van gelogen!